فاصله های ترس ساز
امروز یه تجربه جالب داشتم
من عاشق والم یا همون نهنگ، می‌دونم که چقدر موجودات دوست داشتنی هستن،
یکم در موردشان خوندم، انواع اشون، تغذیه هاشون، شباهتشون به دلفین ها و ....
و علاقمندیم بیشتر هم شد و کلی عکس وال برای پوشه بک گراندم ودانلود کردم همین طور اکانت های اینستا مرتبط فالو کردم.
از نظر من وال ها موجوداتی هستند که در حین عظمت و هرکول بودنشون بسیار موجودات مهربون و باهوشی هستند .
اونقدر علاقمند شدم به شخصیتشون که اگر قرار بود اقیانوس خونه ام باشه، انتخاب میکردم که پال باشم بین اون همه جونور خشگل.
و اما تجربه امروز
با ذوق فراوان و اعلام اینکه فانتزی ام هست، عکس از یه خانوم نشون دوستام دادم که لبه ی قایق نشسته بود و ۴ تا وال از نوع کوسه نهنگ دورش بودند و برخلاف هیبت و حتی اسمش -که به دوستام نگفتم کوسه نهنگ هست-، غذاش پلانکتونه.
متوجه عکس العمل های وحشت زده دوستام شدم و پس زدن همچین تجربه نابی که برای من آرزو بود و برای اونا کابوس.
فقط می‌تونستن به این فکر کنند اگر اشتباهی توسط نهنگ خورده بشن چی؟
....
یهو متوجه شدم درست مثل زندگیمونه.
ظاهر موجودات و برداشت ما مانع بزرگیه از شناخت یه موجود نازنین، چه در قالب انسان یا هر موجود دیگه و اونقدر می‌تونه این برداشت ها مملو از احساس های قوی و وحشت زده باشه که حاضر نباشن تو ذهنشون هم به اون موجود هویت و رسمیت ببخشن .
چقدر رابطه ها اینجوری در رابطه مرده اند ....
