درست وسط مکالمه ای که با دوستم داشتم
و می گفتم که من برای پیاده روی دوست دارم یکسره برم و همون مسیر رو برگردم
نه اینکه تو پارک هی چند دور بزنم یه مسیری رو. اصلا به خاطر همینه که چند وقتی
بی بهانه و با بهانه دوست دارم برم جاده سلامتی توچال، ذهنم من رو نگه داشت رو
حرفی که زدم.
ترس از تکرار در من من رو از همه ی پارک های اطراف خونه تا جاده سلامتی وامی رهاند.
تکرارگریزی انرژی بیشتر از اونی که باید، ازم نگیره؟!!!
من یه رودم
روزهایی پرخروش و پر هیاهو
که دست همه رو میگیرم و با خودم میبرم
سنگ و خاک
و شاخ و برگ درختان
هر چی گل و گیاه پایه باشه
ماهی ها و قورباغه ها.
یه روزهای دیگه ای آرومترم و هر کی دلش خواست
دستش رو میگیرم و با خودم همراه میکنم
البته هم که گاهی اشتباه میکنم که دلشون میخواد و
جا میزارم هر جا که بفهمم
روزهای دیگه ای هم هست
که دلم میخواد تو یه چاله ای با خودم تنها بمونم
یه مدت
گاهی اون شاخه ها
سنگ ها و ماهی ها
میان و سوخونکی بهم میزنن
و ازم همراهی می خوان
و گاهی هم خیلی آروم همراه میشم باهاشون
....
من رودم
رودی به سوی دریایی که شاید
تنها یک امید است .
#سمیرا_ملک_پور
امروز نمی خوام خیلی بنویسم
تمام توجه ام قبل از جواب به درک سوالیه که میگه:
چطور این همه اصرار در جوامع مدنی وجود داره
که ثابت قدم باشیم، در حالی که هیچ چیز ثابت نمیمونه؟
چطور میشه انتظار داشت در جهانی مملو از تضاد همیشه
یکسان عمل کرد؟
چی شد که ثبات رفتاری این همه ارزشمند شد؟
در خالی که هیچ دو موقعیتی تو زندگی یکسان نیست
و نمیتونه عکس العمل یکسانی هم انتظار داشت؟
شاید این سوالا شروع باز تعریفی دیگه باشه !!
رهایم کن زبند جان
وز زنجیرهای زنگوار نام
خدا و عشق
اینهایند پیوندان جاویدان
#سمیرا_ملک_پور
اگه لایه های دنیا رو درست مثل پیاز پوست بکنیم
لایه ی خوبی ها. لایه بدی ها
اونایی که خودمون تعریف کردیم، اونایی بهمون گفتم یا اغلب آدما اتفاق نظر داشتن در مورد خوب یا بد بودنش، اونایی که به ارث بردیم
یا ارزشها و بی ارزشیهامون، هنجار و ناهنجاری هامون
همه چیزا و کارا و حس هایی که بهشون اهمیت میدیم
یا حتی اونایی که اهمیت نمی‌دیم
و بشیم انسانی باکره در دنیایی باکره
و تموم شه این بازی خودساخته انسان با دنیاش
اونجا، درست همونجای بکر زندگی، دنیا و انسان،
اونجا چه وسوسه ایه که
آدمی رو به اولین مخلوقش نزدیک می کنه؟!
بهم بگید چی فکر میکنید
