یکی بود و فقط یکی بود
اون یکی دلش بیش از یکی می خواست
دلش خواست و دو تا شد
روزی رسید
که یکی موند و اون یکی نموند
اونی که موند روزها با خاطر اونی که رفت موند
یه روز دید باز یکی بود و فقط یکی بود
و دلش دیگه خاطره نمی خواست
و دو تا شد
اونی که رفته بود هم ...
و خدا تکثیر شد در زمین
هر کسی یه چاه بلند داره تو وجودش
که هر خاطره تلخ غیر قابل عضمی رو دید
بندازه تو چاه و درش رو یه سرپوش بتنی بزنه
جوری که حتی اگر خودش بخواد هم به این راحتی ها نتونه
باهاشون مواجه شه.
این روزهای من
مواجهه با سانسورهایی است که خود خواسته ام و خود ساخته ام
و من چه کودکانه هر بار به توجیهی از چاه سانسورهای خود عبور میکنم
بی آنکه تردیدی برای بازگشت بجا بگذارم و اما هر بار
به خود باز میگردم و سر از این چاه در میارم.
من ازون دسته آدم های هستم که
همیشه توقعم بالاست و اصطلاحا آرمان گرا هستم
و سال هاست دارم این رو میبینم
و از این سوپرمن سازی شخصی ام مراقبت میکنم
که بهم آسیب نزنه و هر کاری رو به هر قیمتی
بخصوص رد شد از خودم انجام نده
وقتی تونستم قضاوت دیگران رو در مورد خودم درک کنم
و بفهمم هر کسی خودش رو در من پیدا میکنه، میبینه و سرزنش میکنه،
نوبت قضاوت ها و سرزنش های خودم رسید.
توجهم به این موضوع جلب شد که سرزنش فردی من هم
اون زمانی اتفاق می‌افته که من فقط به یک موضع یا جنبه خاصی
از زندگی ام دارم نگاه میکنم و خودم رو پاره پاره دیدم نه یک کل منسجم
و اگر بتونم خودم رو یکپارچه ببینم آیا همچنان سرزنش ها و قضاوت ها و
باید بتونی ها ،خاک بر سر بی عرضه ات کنن ها میمونه باز هم یا نه؟
لازم قاضی درونم رو کل نگر کنم شاید
